Vorige dinsdag reden mijn collega’s en ik naar Dordrecht. Wat hadden we daar te zoeken? We waren ingeschreven op een verdiepingsnamiddag rond voedselovergevoeligheden. Met 4 dames in één auto, da’s altijd gezellig. Na de verdiepingsnamiddag planden we nog een vergadering en jawel in de auto richting Nederland hadden we de eerste agendapunten al afgewerkt. Een cliënt van mij vertelde onlangs langs zijn neus weg dat zijn huisarts verteld had dat ik een echte workaholic ben, wel bij deze is het bewezen, dat geldt niet alleen voor mij maar ook voor mijn collega allergiediëtisten.
Alle deelnemers van de verdiepingsnamiddag hadden 2 knelpunten voorbereid en in kleine groepjes werden deze knelpunten besproken. Wat ik vooral onthouden heb is dat stress een enorme impact heeft en dat het voor de cliënt vaak al rustgevend is aan te voelen dat er iemand luistert en samen met hem naar een oplossing zal zoeken. Toevallig had ik 2 weken geleden een nieuwe cliënte die al bijna een jaar gigantische darmklachten heeft. Verschillende onderzoeken en ziekenhuisbezoeken hadden niets opgeleverd. De huisarts stuurde haar door met de verdenking van een voedselallergie. Als allergiediëtist is het onze job de eerste sessie vooral te luisteren, alle onderzoeken en klachten op een rijtje te zetten en dan de stukjes van de puzzel trachten samen te leggen. Soms is dat na dat eerste gesprek niet mogelijk en moet je eerst nog verdere informatie vergaren en vraag je de cliënt een eetdagboek bij te houden. Dit gebeurde ook hier. Je geeft uiteraard wel de nodige informatie waarom je niet verder kan en wat de volgende stappen kunnen zijn. Je weet dat dit dan de enige juiste manier van werken is, maar toch voelt het soms minder goed aan. Het is immers veel fijner de cliënt van bij aanvang een eenduidig antwoord te geven. Daags na de bijscholing komt die cliënte terug en ze stapte zeer zelfverzekerd binnen. Wel zegt ze’: ‘Mijn man zegt dat hij een andere vrouw heeft. Ik voelde me zo goed na vorig gesprek. Eindelijk was er iemand die luisterde en aangaf samen een oplossing te zoeken. Dit was zo een verademing, dat ik me ondanks m’n klachten al stukken beter voel.’
Deze reactie was zo fijn. Het heeft me nog meer doen inzien dat wij, diëtisten, altijd ons hart (en onze bagage ‘wetenschap en praktijkervaring’) moeten volgen. We hoeven niet telkens onmiddellijk klaar te staan met onze adviezen en onze cliënten verwachten dat ook niet. Nee, zij willen een kwaliteitsvolle begeleiding en die bieden wij hen elke dag opnieuw.
Groetjes,
An